Χωρίς Οξυγόνο

(Λογοτεχνικός διαγωνισμός – Ανθολογία)

Κάποιες φορές αντιμετωπίζεις κάτι σαν δεδομένο και δεν αναλογίζεσαι καν την έλλειψή του.

Έτσι και το οξυγόνο. Νοείται ύπαρξη χωρίς αίμα; Όχι. Τι μεταφέρει το αίμα; Οξυγόνο. Και χωρίς αυτό; Πνιγμός, ασφυξία, πονοκέφαλος, σφίξιμο, κάψιμο, βήχας, κόπωση, ναυτία, ταχυπαλμία, βουητό, απώλεια συνείδησης, άτσαλες εισπνοές, δύσπνοια, απουσία αέρα ή καπνός, οίδημα, ασθματικοί σπασμοί, τραντάγματα, σκοτοδίνη, σπαρτάρισμα, ανεπάρκεια, τράνταγμα, αδυναμία, εγκατάλειψη, εξάντληση, μούδιασμα, σύγχυση, ναυτία, “μαστούρα”, τρέκλισμα, μελάνιασμα, θολότητα, ζαλάδα, πανικός, αίσθηση πλαστικού και ψεύτικου, ρόγχος, κενό… Εικόνες σε αργή κίνηση. Εκκωφαντική σιωπή. Το ατελείωτο λίγο, πριν το τελικό στάδιο. Τέλος.

Ντουπ ντουπ…
Στον νιπτήρα υπάρχουν σκορπισμένα ροζ, αφρώδη κομματάκια, που, απ’ ό, τι φαίνεται, βγήκαν από μέσα του. Βήχει ξανά κι άλλα/ Με τρεμάμενα χέρια ανοίγει τη βρύση και βλέπει στον νιπτήρα τα κομματάκια από μέσα του να στροβιλίζονται και να χάνονται μέσα στο σιφόνι.
Ποτέ δε φανταζόμουν πως για δύο μόνο λέξεις θα μπορούσαν να γραφτούν τόσο διαφορετικά πράγματα… Αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της ανθολογίας Χωρίς Οξυγόνο. Η ιδιαιτέρως πλούσια ποικιλία των διακριθεισών επιλογών πάνω σε κοινό θέμα. Πρωτοτυπία πλοκής, συνοχή κι ανατροπές, ορθή δομή, άρτιο σύνολο.

Μια ανάσα… Δύο ανάσες… Τρεις ανάσες…
Η κλίση της χιονισμένης -σαν τεράστια πολυόροφη τούρτα γενεθλίων από λευκή σαντιγύ- πλαγιάς έχει γίνει πολύ απότομη και δεν σηκώνει λάθη. Έχει γίνει τόσο απότομη, που αν τεντώσω μπροστά το χέρι μου, η ορειβατική σκαπάνη που κρατάω θα χαράξει το λείο παγωμένο νυφικό της.

…

Εδώ ψηλά, λόγω της παντελούς έλλειψης σκόνης και υγρασίας, ο αέρας είναι τόσο καθαρός και αραιός, που φαίνονται όλα τα αστέρια στον ουρανό. Κυριολεκτικά όλα. Λες και δεν είναι ουρανός αυτό από πάνω μου, αλλά ένα ταβάνι γεμάτο μικροσκοπικά φωτάκια, που λαμπυρίζουν όπως οι κρύσταλλοι του χαλαζία στην ηλιόλουστη άμμο.
Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Γράφημα σε μια λογοτεχνική πρωτοβουλία να φωτιστούν δημιουργίες πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων.
Νιώθει έναν πόνο στην πλάτη και φαντάζεται ότι έτσι πρέπει να είναι όταν σε διαπερνάει ένα σπαθί. Μουγκρίζει και κυλιέται στο πάτωμα, χωρίς αποτέλεσμα. Μένει να κοιτάζει το ταβάνι. Μέσα στο μυαλό του μπορεί να δει καθαρά την κοπέλα με το μαυρισμένο μάτι. Ναι, τελικά τη θυμάται! Είναι όμορφη και ξαπλώνει κι αυτή στο πάτωμα. Το στόμα της είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό, μπλε, και παλεύει για αέρα που δεν υπάρχει. Για οξυγόνο.

…

Ξαφνικά, είναι σαν να άνοιξαν όλα τα παράθυρα του κόσμου. Παράθυρα που κοιτάζουν σε δροσερά λιβάδια το φθινόπωρο κι εκείνος γεμίζει καθαρό αέρα. Εξακολουθεί να αναπνέει δύσκολα, όμως δεν τον πειράζει. Νιώθει τις φλέβες του να δροσίζονται από το οξυγόνο.
Λάσπη, σαπίλα, μούχλα και βουητά.

Κρίσεις πανικού, μικροί θάνατοι. Ανυπόφορες μέρες, βασανιστικές νύχτες σαν πύλες σε άλλη διάσταση. Διάχυτος λαβκραφτικός τρόμος, σκοτεινό μυστήριο, τρέλα, παλιά ξεχασμένα κάστρα, απάτητα, επιβλητικά στοιχειωμένα δάση, σου κρατούν συντροφιά, συνήθως με λυτρωτικό τέλος.
Ο άνθρωπος που στεκόταν απέναντί μου έμοιαζε να είναι ένας ξένος, μια άδεια ψυχή. Η παγερή του στάση ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία που με χτύπησε σε ανύποπτη στιγμή και με θρυμμάτισε σαν γυάλινο ποτήρι που σπάει σε χιλιάδες μικροσκοπικά γυαλάκια.

…

Τον κοιτάζω και νιώθω ευλογημένη που κατάφερα να τον έχω κοντά μου, μετά από τόσες τρικυμίες. Πλέον, αισθάνομαι την απέραντη ευτυχία της μητρότητας και ξέρω με βεβαιότητα ότι δεν θα μείνω ποτέ πια χωρίς οξυγόνο.
Ομολογώ πως αποφεύγω τις ανθολογίες, διότι μένω ανικανοποίητη από τον περιορισμό λέξεων του κάθε κειμένου. Προϊδεασμένη(;), εντόπισα σε κάποια διηγήματα κάπως απότομο φινάλε καθώς και ήρωες που θα ήθελα να σκιαγραφηθούν καλύτερα. Σίγουρα η φιλολογική μου ιδιότητα θα ήταν ικανοποιημένη με μεγαλύτερη προσοχή στη συνολική επιμέλεια του βιβλίου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύτηκα από την ανάγνωσή του.

Χωρίς Οξυγόνο

Απόλαυσα τη βουτιά κάθε λεκτικής προσπάθειας στην προσωπική, ανέκδοτη άβυσσο, δέσμια με αόρατες, άθραυστες αλυσίδες.
Οι καιροί ήταν τέτοιοι, που δεν εμπιστευόσουν ούτε την ανάσα σου. Μεγάλωνες μαθαίνοντας πως το πολυτιμότερο κλειδί επιβίωσης ήταν η σιωπή και η απόσταση ασφαλείας από τον Άλλο.
Ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τις παρομοιώσεις που επέλεγαν οι συγγραφείς και τις έντονες εικόνες που γεννούσαν ποικίλα συναισθήματα και άφηναν τη φαντασία να οργιάζει ελεύθερη. Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που έχει υφανθεί στον αρχέγονο φόβο του θανάτου, ο οποίος είναι γραμμένος στο DNA μας. Νιώθεις σαν να δίνεις τον δικό σου αγώνα για επιβίωση σε κάθε σελίδα. Για μια ανάσα μόνο…
Δυο πελώρια ασημένια φεγγάρια στη λαμπρότερη στιγμή τους, δυο λίμνες σε παροξυσμό αντιφεγγίσματος, στεφανωμένες με σκούρα πυκνή βλάστηση.

…

Όποιος δεν έχει πνιγεί, δεν μπορεί να κατανοήσει τι συγκλονιστική εμπειρία είναι να πνίγεσαι. Το νερό μπαίνει παντού, σε μάτια, αυτιά ρουθούνια, στόμα… Και, ενώ ο εγκέφαλος δίνει εντολή στο στόμα να μείνει κλειστό, αυτό ενστικτωδώς και βλακωδώς ανοίγει σαν ανοιξιάτικο τριαντάφυλλο, για να μπουκώσει θάνατο. Τα μέλη χτυπιούνται αποτρελαμένα, θεωρητικά στην προσπάθεια να αναδυθείς προς το φάσμα οξυγόνου, που αθώο συνεχίζει να υφίσταται στην επιφάνεια του θαλάσσιου καταπιόνα, και, ενώ, λογικά θα έπρεπε τα χτυπήματα να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, σε αυτήν ειδικά την αναθεματισμένη ώρα, στέκονται παντελώς άχρηστα, διότι απλούστατα δεν έχεις ιδέα κατά πού πέφτει η επιφάνεια. Όποια αίσθηση προσανατολισμού διαθέτει ο μέσος άνθρωπος σε στιγμές πνιγμού, εξουδετερώνεται παταγωδώς.
Τοξικές ιστορίες, χαμένες στη διασταύρωση του παρελθόντος και του παρόντος, σφραγισμένες με τη διαχρονική βούλα των συναισθημάτων. Διανθισμένες με πνοές των νόμων της αστροφυσικής και της γεωλογίας.
Έχεις νιώσει ποτέ πως δε λέει να ξημερώσει; Πώς αργεί ο ήλιος; … πέντε δευτερόλεπτα χωρίς οξυγόνο αρκούν για να σκοτεινιάσει ο πρωινός ουρανός, να προκληθούν σοβαρά εγκαύματα σε όποιον βρίσκεται έξω. Θα μπορούσε να ανατιναχθεί το εσωτερικό αυτί κάθε έμβιου όντος, λόγω της έλλειψης πίεσης του αέρα. Να εξαφανιστεί το νερό από τους ωκεανούς και να καταστραφούν ολόκληρες πόλεις…
Αδιέξοδη ανάγκη οξυγόνου και ονείρων

Γενικά, πρόκειται για μια ωραία, συλλογική δουλειά που αξίζει να φτάσει στους αναγνώστες. Είναι σημαντικό να αναδεικνύονται νέοι συγγραφείς στον κόσμο του βιβλίου. Στύψτε το!

Ατλαντίς στο βυθό, φωτισμένα άρματα…

Και για να σας ιντριγκάρω, θα σας εξομολογηθώ πως η δική μου σειρά κατάταξης θα ήταν κάπως διαφορετική από εκείνη των κριτών, που σέβομαι πως είχαν τιτάνιο έργο να φέρουν εις πέρας. Σίγουρα, τα περισσότερα από τα ονόματα που επιλέχθηκαν θα μας απασχολήσουν και μελλοντικά στον χώρο. Αναμένοντας…